നഗരമേ, നാട്യമേ..

ഒറ്റ നോക്കിലറിയാം,

നഗരത്തിലാദ്യമാണിവര്‍.

ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടക്കുമ്പോള്‍ കണ്ടു,

അവരിലൊരുവള്‍ കൌതുക കാഴ്ചകളില്‍ മിഴി നട്ട്,

കുത്തിയൊലിക്കുന്ന കറുത്ത മഴവെള്ളക്കെട്ടില്‍

പുടവ നനയാതെ കാത്ത് എന്‍റെ മുന്നില്‍ നടക്കുന്നു.

വൈകിട്ട് പെയ്ത മഴയുടെ ആലസ്യത്തില്‍ 

പകല്‍ കൂടണയാന്‍ തിടുക്കം കാട്ടീട്ടും,

എനിക്ക് പോകേണ്ട വണ്ടി വന്നിട്ടും,

അവര്‍ നാലാളും എന്തോ തിരഞ്ഞെന്ന പോലെ നടപ്പാണ്.

ഓരോ ബസിനും മുന്നില്‍ ചെന്ന്

കൂട്ടത്തില്‍ മുതിര്‍ന്ന പെണ്‍കുട്ടി, സ്ഥല നാമ 

സൂചികയില്‍ പോകേണ്ടയിടം തിരയുന്നുണ്ട്.

ഉള്‍ഗ്രാമങ്ങളിലൊന്നിലെ സര്‍ക്കാര്‍ 

പള്ളിക്കൂടത്തില്‍, പാഠപുസ്തകത്തില്‍ നിന്നും 

മറവിയിലാണ്ട അക്ഷരങ്ങളെ തിരയുന്ന 

ഒരു പെന്‍കിടാവിന്‍റെ പരിഭ്രമം 

അവളുടെ മുഖത്തു വായിക്കാം.

ഉത്കണ്ടയോടെ പിന്നില്‍ നടക്കുന്ന 

ചുരുണ്ട മുടിയുള്ള കൃശഗാത്രന്‍ അച്ഛനാകാം,

പിന്നിലെക്കൊതുങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന എല്ലിച്ച 

രൂപം അമ്മയുടെത് തന്നെ,

അവരോടു ചേര്‍ന്ന് തുപ്പലൊലിപ്പിച്ചു

നില്‍ക്കുന്ന ചെക്കന്‍ അവളുടെയനുജനാകാം..

കൌമാരം വസന്തം വിരിയിച്ച അവളുടെ 

പെണ്‍ ദേഹത്ത് യാത്രികരുടെ കണ്ണിഴയുന്നത്

ഞാനസ്വസതതയോടെ നോക്കി നിന്നു.

ചുവന്ന കണ്ണുകളും കുടവയറുമുള്ള

കഴുകന്മാര്‍ അവര്‍ക്കരികിലേക്കു പോകുന്നുണ്ട്,

എങ്ങോട്ടാ പോകുന്നേയെന്ന ചോദ്യവുമായി.

എനിക്ക് പോകേണ്ട വണ്ടി ഇളകി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

പിന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ പോലും ധൈര്യം 

പോരാതെ ഞാന്‍ വണ്ടിയില്‍ കയറിയിരുന്നു.

പെണ്ണുടല്‍ വ്യാപാരത്തിന് പേര് കേട്ട 

എന്‍റെ നഗരമേ, നാട്യമേ വിശപ്പടക്കാന്‍

വിറ്റു തിന്നരുതിവളെ..