എത്ര ഋതുക്കള്‍

കിനാവിന്‍റെ ഇത്തിരി മുറ്റത്ത്
മുല്ലയായ് വിടര്‍ന്നു നീ
നിലാവായ് പടര്‍ന്നു നീ
പൂവാകയായ് ചോന്നു...
വസന്തമാണ് സഖീ
നിന്‍റെ പ്രണയം...

ആ വസന്തതിനുള്ളിലും
പേരറിയാത്തൊരായിരം ഋതുക്കള്‍

വനമാല കോര്‍ത്ത്‌ നിന്‍ മാറില്‍
ചാര്‍ത്താന്‍ നിന്‍റെ പാദങ്ങളില്‍
പൂജാ മലരായ് വീണമാരാന്‍
ഈ പൂക്കാലം തികയുമോ...?

എന്ന് മുതല്‍ ?

എന്ന് മുതലാണ് നീ എന്‍റെ

പ്രണയ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് മേല്‍

മഞ്ഞു മഴയായ് പെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയത് .... ?

എന്ന് മുതലാണ് നീ എന്‍റെ

അക്ഷരങ്ങളില്‍ പൂതിരങ്ങിയ

നക്ഷത്രങ്ങളില്‍ വര്‍ണങ്ങള്‍ കൊണ്ടു

നിന്‍റെ പേരെഴുതാന്‍ തുടങ്ങിയത് ....?

എന്ന് മുതലാണ് എന്‍റെ

പൂന്തോട്ടത്തില്‍ നിന്‍റെ മണം

പേറി കൊണ്ട് പൂക്കള്‍ വിരിയാന്‍ തുടങ്ങിയത് ...?

ഒന്ന് മാത്രമറിയാം
അന്ന് മുതലാണ്

ഈ പ്രപഞ്ചത്തിലെ

മറ്റെല്ലാം എനിക്ക് അന്യമായത്

ഞാന്‍ നിനക്ക് സ്വന്തമായത് ...