മൗന സാഗരം

എല്ലായ്പോഴും ഇരമ്പുന്നത്
തീരത്തോട് അടുത്ത സമുദ്രം
മാത്രം..
സാഗരത്തിന്റെ ആഴവും ചുഴിയും
അതിനുള്ളില്‍ നിറഞ്ഞ മൗനവും
ഞാന്‍ അറിയുന്നു...


എന്‍റെ ആത്മാവില്‍ ചെറു തരന്ഗങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ച്
എന്നെ കരയോടടുപ്പിച്ചു
എന്‍റെ മൗനത്തെ നീ കൊന്നു..


നിന്‍റെ തിരകളുടെ ഇരമ്പല്‍
ഇനിയെനിക്ക് സ്വപ്നം മാത്രം


ഇനി നിന്‍റെ മൗനത്തെ പ്രണയിച്ചു
തുടങ്ങണം..

കുചേല

സൗഹൃദത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞ

ആത്മാവിന്‍റെ ദാരിദ്ര്യവുമായി

എത്തിയതല്ല ഞാനെന്‍റെ കണ്ണന്‍റെ മുന്നില്‍.

ഹൃദയത്തില്‍ തറഞ്ഞ

സ്വാര്തതതയുടെ  മുള്ളും ,

പ്രണയത്തിന്‍റെ ചെമ്പനീരുമായി

എത്തിയതുമല്ല

നോവുന്ന ഹൃദയത്തിന്‍റെ

ചൂരുള്ള ഉള്ളറകളില്‍

നിന്നോടുള്ള പ്രണയത്തെ

മാത്രം  ഞാന്‍ നിധി പോലെ

കാക്കുന്നു എന്നറിയിക്കാന്‍

മാത്രം വന്നതാണ്.

ഒടുവില്‍

എല്ലാ തിരക്കുകള്‍കും അസ്വസ്ഥതകല്കും
ഒടുവില്‍ നാം തമ്മില്‍ കാണും


നനഞ്ഞ മണ്ണിലെന്റെ ചേതനയറ്റ
ദേഹം വയ്കുമ്പോള്‍ നിന്റെ മിഴി നിറയുന്നത് ഞാനെന്‍റെ
അക കണ്ണ് കൊണ്ടു കാണും


എന്നെ മാത്രം സ്നേഹിക്കു എന്ന്
വിലപിക്കാന്‍ നീ ഇനി വരില്ലെയെന്നു
ചോദിച്ചു  നീ നിശബ്ദം നിന്ന് കരയും...

നീ എവിടെ?

വര്‍ഷങ്ങള്‍ക് മുന്‍പ് 

പാതിയെഴുതി അടച്ചു വച്ച 

ഓര്‍മ്മ പുസ്തകത്തിലെ 

മഷി പുരളാത്ത താളുകള്‍ 

പോലെ നിന്നെ കുറിച്ചുള്ള 

ഓര്‍മ്മകള്‍ എനിക്ക് നോവ്‌ നല്‍കുന്നു..

ഗുരു

വിലക്കപെട്ട  കനിയാണ് ഗുരുവിന്‍റെ പ്രണയം..
നിലയ്ക്കാത്ത മഴയാനെന്റെ പ്രണയം..
കനി തിന്നു കനി തിന്നു ഞാനിന്നു നരകത്തില്‍..
മഴ കൊണ്ടു മഴ കൊണ്ടു ഗുരുവിന്നൊരു സാഗരം..

ഉഴവു കാലം

എന്‍റെ ഏകാന്തതയുടെ കരിങ്കല്‍ ഭിത്തികളുടെ
കഴുത്തിന്‌ മേല്‍ ഞാന്‍ വായനയുടെ നുകം കെട്ടി...
ഇനിയെന്‍റെ അക്ഷരങ്ങളുടെ ഉഴവു കാലം..